Солнце  и Луна долго спорили. Солнце сказало, что листья на деревьях зелёные.
— Нет, — сказала Луна, — они серебряные. Люди на Земле всё время спят. А Солнце ответило: «Нет, люди на Земле всё время двигаются».
— Но тогда почему на Земле всегда тихо? — спросила Луна.
— Кто тебе это сказал? — удивилось Солнце. — На Земле всегда шумно. Они продолжали спорить.
— Я не могу понять, почему ты видишь зелёные листья, а я серебряные, — сказала Луна. Этот разговор услышал Ветер.
— О чём вы спорите? Я вижу Землю и днём и ночью. Днём, когда светит Солнце, люди работают и на Земле шумно. А ночью, когда светит Луна, на Земле тихо и люди спят.
Луна захотела посмотреть, что делают люди на Земле днём. Она решила появляться раньше, когда на небе ещё светит Солнце. Теперь она знает, какая Земля днём. А вот Солнце не может увидеть Землю ночью. Когда появляется Солнце, начинается день.

Вопросы к тексту:
1. Почему Солнце сказало, что листья на деревьях зелёные?
Потому что днём листья зелёными.
2. Почему Луна сказала, что листья серебряные?
Потому что ночью листья кажется серебряными.

3. Почему Луна сказала, что на Земле всегда тихо?
Потому что она появлялась когда все люди уже спали.
4. Почему Солнце не согласилось с Луной и сказало, что на Земле всегда шумно?
Потому что она появлялась когда все люди работали.
5. Кто услышал спор Солнца и Луны?
Спор Солнца и Луны услышал ветер.

6. Что сказал Ветер Солнцу и Луне?
-О чём вы спорите? Я вижу Землю и днём и ночью. Днём, когда светит Солнце, люди работают и на Земле шумно. А ночью, когда светит Луна, на Земле тихо и люди спят.

7. Чего захотелось Луне?
Луне захотелось посмотреть как люди работают и движутся.

8. Что она решила сделать?
Ей захотелось появится раньше и посмотреть как люди работают и движутся.

…Սարոյանը երեխաների հանդիպելիս մտնում էր իր տարերքի մեջ: Նախ բոլորի անուն- ազգանուններն էր հարցնում, ապա տալիս էր իր երկրորդ մշտական հարցը.
— Ուսկի՞ց կուգաք…
Սովորաբար սկզբում չէին հասկանում հարցը:
Էջմիածնում Կոմիտասի արձանի մոտ մանկամարդ աղջիկների հանդիպեց.
-Ուսկի՞ց կուգաք…
_ Ապագայից,- ասացին աղջիկները:
Ծիծաղեց:
-Հիանալի պատասխան: Դուք կրնաք ապագայեն գալ:
Բացատրեցի, որ մոտիկ գյուղ կա, անունը Ապագա, այդ գյուղից են եկել:
— Հասկցա, Վահագն, բայց միևնույն է, հիանալի պատասխան տվին, ասոնք իսկապես ապագայեն կուգան…
Երեխաների հետ խոսելու, իսկույն հետները մտերմանալու զարմանալի հատկություն ուներ: Ոչ, ինքը չէր մանկանում, երեխաներին հասուն մարդկանց տեղ էր դնում ու հետները սկսում խոսել իբրև հավասարը հավասարի, ու երեխաներն իսկույն վստահում էին նրան:
Շեկ, կարմրավուն մազերով մի աղջկա հարցրեց.
— Քու անուն ի՞նչ է…
-ԼԱ- ՈՒ- ՐԱ,- վանկ- առ- վանկ, բարձր, համարձակ, համարյա գոռալով, ասաց աղջիկը:
Հետո հաճախ էր հիշում նրան:
_ Վահա՛գն, կհիշե՞ս այն կարմիր գլխով աղջկան, այդ ինչ ազատ, համարձակ պոռաց. Լա-ու-րա… Քեֆս եկավ… Երեխաներ պիտի այդպես ազատ, համարձակ մեծնան…

Սարոյանը շատ բարի ու ընկերասեր մարդ է եղել: Նա սիրել է երեխաների հետ մանկանալ, ընկեր լինել նրանց: Նրա համար շատ կարևոր է եղել, թե որտեղից է մարդը: Կարծում եմ շատ կարևոր էր, որ երեխաների մեջ միանգամից նկատեց ու գնահատեց ազատությունն ու համարձակությունը:

Հիշիր, որ ամեն մարդ քո նմանակն է:

Ուզում է ասել, որ ամեն մարդու վերաբերվիր այնպես ինչպես ինքդ քեզ: